Verlatingsangst
Altijd ben ik bang dat mensen me zat worden, dat ze me in de steek laten, dat ze me afwijzen en dat ik alleen achter blijf. Ik ben bang om niet leuk, aardig, spontaan, gezellig, bijzonder en nog veel meer te zijn en doe daarom in ieder contact mijn uiterste best om zo leuk mogelijk te zijn. Dit vreet energie, waardoor ik sociale contacten eigenlijk helemaal niet zo leuk meer vindt. Ik heb deze angst om verlaten te worden, eigenlijk in heel veel verschillen sitiaties.
Ik heb deze angst binnen mijn relatie. Ik ben doodsbang dat mijn partner me zat wordt en niet meer verder met me wil. Ik ben bang om dan alleen achter te blijven en alles alleen te moeten doen.
Dat kan ik helemaal niet. Ik ben daarnaast bang om vriendinnen te verliezen, gewoon omdat ik te saai voor ze ben. Omdat ik ze te weinig te bieden heb en omdat ik niet leuk en knap genoeg ben. Ik ben bang om bij de therapieinstantie waar ik nu in therapie ben weggestuurd te worden. Ik ben bang dat ik het niet goed genoeg doe en dat ze me wegsturen en dat ik dan alles weer alleen moet opknappen. Dat is eerder gebeurd en daar ben ik dus heel erg bang voor. Die angst speelt iedere dag en bij iedere feedback die ik krijg.
Ik merk dat de mensen om mij heen het zat worden dat ik voortdurend wantrouwend naar ze ben. Ik test ze uit, ik ondervraag ze om erachter te komen of ik echt wel voldoende voor ze beteken en of ze echt niet liever zonder mij verder gaan. Maar hoe vaak ze me ook bevestiging geven, het is niet genoeg. Verstandelijk snap ik best wat ze zeggen, maar mijn gevoel blijft roepen 'Vertrouw ze niet, ooit laten ze je in de steek!' Ik voel me hier soms best schuldig over omdat ze veel meer dan dit verdienen. Eigenlijk ben ik die contacten helemaal niet waard. Sommige mensen ben ik hierdoor denk ik ook kwijtgeraakt. Niet omdat ze werkelijk van plan waren om mijn in de steek te laten, maar omdat ik zo vaak indirect heb gezegd dat ze me in de steek zouden laten, dat ze het zat werden en me ook echt in de steek lieten.
De angst om alleen gelaten te worden is een angst die hoort te verdwijnen rond je vierde levensjaar. Wanneer dit niet gebeurt is er sprake van verlatingsangst. Wanneer deze angst niet geheel is verwerkt rond het 18de levensjaar kan het als symptoom optreden bij andere ziektebeelden. Verlatingsangst is een symptoom wat o.a. veel voorkomt binnen persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline. Twee vormen van verlatingsangst worden dan onderscheiden: 1. Vanuit afhankelijkheid 2. Vanuit instabiliteit of verlies.
Een aantal kenmerken van verlatingsangst zijn:
- Spanning bij het verlaten van je huis of van mensen met wie je een band hebt.
- Voortdurend bang zijn mensen te verliezen met wie je een band hebt. Bezorgdheid over hun welzijn.
- Angst voor onverwachte gebeurtenissen die kunnen leiden tot afscheid: verdwalen, kidnap)
- Angst om naar bepaalde dingen toe te gaan (school etc)
- Angst om alleen te zijn of om mensen te missen
- Angst om te gaan slapen wanneer een bepaald iemand niet in de buurt is.
- Nachtmerries over verlating
- Lichamelijke klachten wanneer iemand weggaat.
Hiermee kan op drie manieren worden omgegaan:
1.Het handhaven ervan:
Het handhaven van de angst door contacten te zoeken die onbetrouwbaar zijn. Je vastklampen aan contacten en voortdurend jaloers zijn, voortdurend wantrouwend zijn richting je contacten. Steeds leven volgens een 'ik kan het niet alleen' gedachte waardoor een selffulfilling prophecy ontstaat. Veel gevoelens van angst en paniek komen hierbij kijken.
2. Vermijding ervan:
het vermijden van de gevoelens door vluchten in een verslaving met middelen als drank en drugs of door het niet aangaan van contacten en zeer geisoleerd leven.
3. Compenseren:
Compenseren gaat door veel te doen alsof. Allerlei wisselende contacten aangaan, doen alsof je heel onafhankelijk bent, maar tegelijkertijd het gevoel hebben alleen op de wereld te zijn.
Er kan ook sprake zijn van bindingsangst.
Ik herken mijzelf vooral in het handhaven ervan. Ik kan me enorm vastklampen aan mensen en kan vreselijk jaloers zijn als iemand anders meer aandacht krijgt dan ik. Ik doe vreselijk mijn best om leuk gevonden te worden en stort me in ingewikkelde contacten die verre van toekomst hebben. Ik leef voortdurend in angst en paniek en ben vreselijk wantrouwens richting iedereen die ik nodig heb.
Het zou me helpen wanneer ik langere tijd samen met iemand ben. Nu lopen contacten te vaak stuk en word ik bevestigd in mijn idee dat mensen me toch wel in de steek laten. Ik leg hiervoor ook de schuld te vaak bij de ander, terwijl ik waarschijnlijk het grootste aandeel in dit alles heb.
Ik benauw mensen door mijn gedrag, door mijn angst. Als ik wil dat mensen mij niet in de steek laten, moet IK veranderen... anders zal het blijven gebeuren.
De volgende tips heb ik gekregen om tegen mijn verlatingsangst te vechten:
nderzoek
Verzamen de feiten en bedenk of jouw gedachtes en angsten gezien de feiten logisch zijn. is er een reden dat je bang moet zijn dat die vriendin je nu ineens gaat verlaten?
s het helpend?
Helpen jouw gedachtes jou te voorkomen dat jouw angsten uitkomen? Als je je voortdurend wantrouwens opstelt naar een vriendin die het beste met je voor heeft, zal zij het dan uiteindelijk niet zat worden?
hat if?
Probeer eens rustig in te vullen wat er zou gebeuren als die vriendin je daadwerkelijk in de steek laat. Vergaat de wereld dan? Is het werkelijk zo'n drama als jij nu in je hoofd hebt zitten? Natuurlijk is het naar als ze je verlaat, maar je zult het vast wel overleven...
fgezaagd, maar het helpt!
Zoek afleiding op de momenten dat je angsten spelen. Hoe meer je de aandacht erop richt, hoe groter je angsten zullen worden. Stop die negatieve cirkel en ga even iets heel anders doen.
nderzoek de aanleiding
Onderzoek voor jezelf telkens als de angst weer opspeelt, wat de aanleiding was. Zo kan je sneller ingrijpen en zorgen dat de angst niet te groot wordt.
orige contacten?
Ga eens na waardoor vorige contacten mis zijn gelopen en welke rol jij hier zelf in hebt gespeeld. Bedenk wat je in nieuwe contacten beter anders kunt doen.
it de weg!
Ga onbetrouwbare of onbereikbare contacten uit de weg.
eb vertrouwen
Ja, niet eenvoudig, maar wel wat je moet proberen. Herwin het vertrouwen in mensen. Iedereen wordt af en toe gekwetst, jij ook... maar dat betekent niet dat niemand meer te vertrouwen is.
ertrouw jezelf
Als je meer vertrouwen in jezelf hebt, zal je ook minder bang zijn verlaten te worden. Werk dus aan je zelfvertrouwen en zelfbeeld. Lees onze 20 tips voor meer zelfvertrouwen.
aloers gedrag
Probeer jaloers gedrag te vermijden. Bespreek het af en toe met je contacten, maar val je contacten en niet voortdurend mee lastig, bespreek het dan liever af en toe met de personen om wie het niet gaat.
Heb jij last van verlatingsangst?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ga er zo ook steeds vanuit dat mensen me gaan verlaten. Dat maakt dat ik zelf niet veel moeite steek in relaties, en ook geen verttrouwen heb. Het nadeel is dat een aantal relatiesw aar ik steeds meer vertrouwen in had dan toch niet werkten, dan heb ik het over vriendenrelaties. Je kan mensen nu eenmaal verkeerd inschatten, en dat maakt het wantrouwen en de angst steeds groter.
Tegenover mijn vriend heb ik het ook heel erg, ik ben vooral bang dat hem wat gaat overkomen als ik er niet ben of als hij gaat werken.. vb ongeval..
Ik ben hier als de dood voor en soms krijg ik het niet uit mijn hoofd. Het beste is wat anders gaan doen, lezen of een film kijken, wat gaan wandelen,..
Ik droom er ook vaak van.
Het is moeilijk om mee om te leren gaan. Maar je moet gewoon vertrouwen dat het allemaal ok zit, anders zit je jezelf heel de tijd gek te maken.
Maar zit in 2 types eigenlijk.
Enerzijds ga ik me vastklampen aan de mensen die ik al lang ken: want die wil ik niet verliezen. ik zoek zo bevestigen dat ze me nog wel leuk vinden,dat ze niet bij me weg gaan.
En anderszijds vermijd ik ook veel contacten. maar dat is eerder in vriendschap. Ik ga nooit uit bv omdat ik 1) vindt dat ze me toch niet leuk gaan vinden 2) me niet mooi genoeg vinden 3) als ze dan vrienden worden, verlaten ze me toch als ze weten wie ik ben...
Mja klinkt gestoord, maar zo is het in mijn hoofd wel.
x
Ben ik heel angstig dat zij de vriendschap gaat be eindegen dat ik mijn oppashonden niet meer zie.
de ene kant heb ik ook weer moeite met vertrouwen in mensen.
kijk altijd de kat uit de boom hoe mijn vriendin dat altijd zegd.
Felicity, lukt het jou inmiddels om er beter mee om te gaan? Denk je dat het belangrijkste hierbij is om te experimenteren met het dichtbij laten komen van mensen? Of denk je dat de basis ligt bij jezelf genoeg de moeite waard vinden waardoor je angst dat anderen je in de steek laten afneemt?
Ik denk vaak in alles of niks en dat kleine signalen met mij te maken hebben terwijl dat niet zo hoeft te zijn.
Zonder relaties is het leven eigenlijk veel makkelijker, maar zo leeg.
Doordat ik geen basis in mezelf voel voel ik me vaak afhankelijk van anderen en dat wil ik helemaal niet. Dat ze te dicht bij komen en dan ga ik mensen kwetsen en van me af duwen.
Ik vind het liedje van Pink 'Please don't leave me' zo toepasselijk voor dit onderwerp.
verder mooie tips xxx
Deze negatieve gedachtes maken het zelfs zo erg dat ik constant bevestiging wil. Alsof ik niet tegen de onzekerheid kan. Bij de laatste man met wie ik date, zo'n 1,5 jaar geleden, was het zelfs erg dat ik achter alles iets zocht en zelfs letterlijk tegen hem heb gezegd dat hij er een punt achter moest zetten, terwijl hij niet wilde en vond dat het goed liep. Toen hij de punt zette dacht ik: zie je wel, het had toch misgelopen. Als hij echt had gewild had hij die punt niet gezet.
Normaal gaat verlatingsangst over als je 4 bent. Op mijn 4e is mijn vader overleden en blee ik alleen achter met mijn moeder. Ik denk dat ik dit niet goed heb verwerkt. School was al drama, huilen zodra mijn moeder uit beeld was, ieder afscheid, schoolreisje, kamp waren al drama. Dat is nooit echt weggegaan.
Ik heb het nu wel bij vriendinnen:ik wil de enige voor hen zijn en de leukste en liefste...
dat ik hem verlaat en hij alleen achter blijft. Ik heb meerdere
keren geprobeerd de relatie te beeindigen omdat het allemaal
zo moeizaam ging maar hij krijgt mij elke keer weer zo ver
dat ik toch weer met hem verder ga.
Heeft iemand daar ervaring mee? Hoe kom ik er achter dat het
echte liefde is wat hij voelt? Ik houd van hem maar we matchen momenteel
niet goed. Helaas.
waarom kan ik niet zonder hem? Iets aan hem trekt me aan, hij zal me verlaten, zeker weten. Ik kan niet zonder liefde, niet alleen zijn
Ik herken ook veel aspecten. Soms heb ik ook wellis moeite om iemand toe te laten omdat ik bang ben om alleen gelaten te worden maar toch luister ik meer naar mijn gevoel dan naar mijn verstand.
Nu heb ik tijdje geleden iemand leren kennen. Het was ook heel leuk! We vonden elkaar ook heel erg leuk. En heel voorzichtig werden de gesprekken steeds serieuzer en leek het echt alsof er iets moois begon om te bloeien. Hij zei wel dattie bindingsangst heeft gehad. Maar zou er vanaf zijn! (Dat beweerde hij in ieder geval) We hebben niet eens gezoend ofzo maar wel een hele sterke emotionele band met elkaar gekregen.
En aangezien hij met woorden ook heel intiem kon zijn dacht ik echt dattie van zijn bindings angst af was. Nu ineens hoor ik helemaal niks meer van hem. NIKS geen reactie op mijn smsjes en berichten! Ik weet dat hij ze leest maar hij stuurd er gewoon niks op terug. Ik heb vandaag naar hem gestuurd dat ik hem de tijd gun en hem voor voorlopig met rust zou laten en dat ik er voor hem ben als hij ontspannen genoeg is om weer eens met mij te praten. Maar ik MIS HEM ONTZETTEND! Soms denk ik echt dat ik gek word en weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik grijp zelfs naar de fles/alcohol! Ik weet dat dat niet de oplossing is maar het is meer om er niet aan te hoeven denken.
Kunnen jullie mij tips geven wat ik moet doen? Ik ben zo bang dat ik nooit meer iets van hem hoor!
Liefs
Anoniempje
Maar hoe kan ik dat veranderen wand ik weet niet hoe ik tegen gas moet geven tegen haar omdat ik telief ben hoe moet ik me daar in veranderen om haar niet kwijt teraken
Ik zie 1 van hun deze week nog, maar zit al een hele week in de stress (lees huilen,paniek, hele dag aan hun denken) Moet al huilen als ik aan ze denk
Ik heb dit nog nooit zo erg gehad, en ik weet ook niet waar dit vandaan komt zo heftig.
Ik uit mijn verlatingsangst vooral bij mijn vriend, die er best gek van word
Als er iets is zegt hij het wel, maar omdat het in mijn verleden met andere altijd anders was ben ik bang dat hij het niet zegt en me verlaat. Hij zegt dat ik niet onzeker hoef te zijn en ik wil het ook niet maar het gebeurt wel en het lijkt wel of ik er geen controle over heb. Zodra hij niet reagerrt zoals ik t in mijn hoofd heb ben ik onzeker of ik niks verkeerds heb gezegd en als we de telefoon hebben opgehangen ben ik meteen bang dat ik nooit meer wat van hem hoor. Zou zo graag wat zekerder van me zaak willen zijn. Ik ga binnenkort informeren voor hulp want zo kan het niet meer en juist zo verlies ik juist alles wat ik liefheb.
Xx
Ik herken mezelf vooral met.het vermijden ervan. Verslavingen aan drugs, etc. Daarvoor ben ik een jaar geleden opgenomen in een poliklinick en ben nu eindelijk van deze verslaving af. Vaak ben ik ook jaloers, omdat hij genoeg contacten en goede vrienden heeft. Ik zelf probeer altijd heel sociaal te zijn, en probeer leuk over te komen wat inderdaad al mn energie weg vreet... Maar heb nog maar weinig contacten/goede vrienden omdat ik bang was dat zij mij ook zouden verlaten. Dan dacht ik dat ik beter hun weg zou kunnen duwen, voordat ze dat bij mij zouden doen. Ik zit nu bij een psycholoog wat bij mij meer vragen opwekt dan antwoorden. En vraag me af hoe ik hier later mee om moet leren gaan…
Mijn vriend is op dit moment opgenomen in een psychiatrische kliniek en ik ben voortdurend bang dat hij daar verliefd word op een ander.
Ik kan er niet tegen dat iedereen iets van hem wil want hij is ook nog erg mooi en
erg geliefd.Ik wil hem verzorgen maar nu zijn er allemaal mensen om hem heen die dat doen.Iedereen daar denkt dat ik een harstikke lieve meid ben terwijl ik vraag me af of ik deze dingen die ik voor hem doe(dingen kopen hem verzorgen)uit liefde doe of
uit egoisme omdat ik wil dat hij mij het leukste vind.
Veel van wat ik hier lees is herkenbaar. Maar er zitten ook kanten aan verlatingsangst die ik hier nog niet heb gelezen. Een aantal mensen hebben al de relatie gelegd met hun jeugd, waarin ze een ouder hebben verloren. Volgens de hechtingstheorie die is geïntroduceerd door J. Bowlby is verlatingsangst een reactie op een onveilige hechting in je kindertijd. Het kan komen doordat je als kind niet (helemaal) gewenst was, in meer of mindere mate verwaarloosd, mishandeld of misbruikt. Dergelijke gebeurtenissen, ook als ze zijn gebeurd toen je nog te jong was om ze bewust te kunnen herinneren, zijn traumatische ervaringen dioe je als kind hebt verdrongen. Je neemt ze je hele leven mee en ze bezorgen je een basisgevoel van "ik ben niet goed genoeg, ik ben het niet waard om van gehouden te worden". Dit vormt ook de basis van verlatingsangst dat je op al je relaties gaat projecteren. Het is heel moeilijk om hiervan af te komen en door elke nieuwe ervaring van verlaten worden, wordt je basisgevoel ook nog eens versterkt. Toch zijn er mogelijkheden om hier iets aan te doen. Door gerichte therapie, bijvoorbeeld pri, kun je je bewust worden van hoe dit mechanisme werkelijk werkt, en kun je de waarheid achter je verlatingsangst - namelijk dat die bestaat uit afweer van een trauma dat je in je prille jeugd hebt verdrongen - leren zien. Door terug te gaan naar het oorspronkelijke trauma, door middel van regressie, kun je het pijnlijke trauma van je kindertijd herbeleven en opnieuw opslaan maar nu op een veiliger manier. Hiermee pak je je opgebouwde overtuiging dat je niet goed genoeg bent of het niet waard bent om van te houden bij de wortels aan en heb je een goede kans dat je hier - op z'n minst gedeeltelijk - van af komt. Het is niet eenvoudig, maar het kan.
Je bent bepaald geen uitzondering als dit met jou aan de hand is. Volgens schattingen heeft ongeveer een derde van de mensen dit. En het wordt ook nog eens van generatie op generatie overgedragen. Lees De herontdekking van het ware zelf van Ingeborg Bosch voor meer informatie over pri.
mijn ouders lieten me toen alleen achter in een winkel(als grapje).
Dit heeft een enorm trauma veroorzaakt waar ik dus net als jullie behoorlijke last van heb. En daardoor ook steeds partners aantrek die me uiteindelijk toch weer verlaten. Het is moeilijk om die angst los telaten, het kan tijden goed gaan maar op een bepaald ogenblik steekt het gewoon weer effe de kop op. Zo van tada ik ben er nog hoor ;p. Tis gewoon een enorme plaaggeest. Wat ik me afvraag is? Kom je hier echt ooit helemaal van af.
Ik kom eigenlijk een beetje toevallig op deze blog. Jullie weten wel allemaal wat een gevecht leveren is. Het is erg onnatuurlijk je voortdurend in een gevoel van angst te bevinden. En een kind zou zich steeds veilig, geliefd en geborgen moeten voelen. Ik heb deze zekerheid helaas ook niet gekend. Een groot gemis waarvan je pas later de pijnlijke en verwarrende gevolgen bewust ondervindt. Ik kan goed begrijpen dat dit gevoel voor velen soms ondragelijk wordt. Zelf oefen ik er hard mee. Ik denk dat het altijd een werkpunt zal blijven. Ik weet wel uit ervaring dat je er heel goed mee kan leren omgaan. Ik vind de psychologische tips hierboven vermeld (bij telkens de grote eerste letter) zeker waar. Dat werkt. Niet iedereen is hetzelfde dus ik kan me niet uitspreken namens iedereen. Je kan echter wel heel veel leren. Met ups en met downs. Met zin en tegenzin. Soms vooruit gaand, soms stilstaand en soms weer eens neervallend. Maar iedere dag sta je een stukje verder dan de eerste dag dat je aan deze trektocht begon. Misschien kan dit aanmoedigend zijn om lezen...
Warme groet,
Ik
lelijk en hij is superknap en ik denk dat iedereen verliefd op hem word.we schelen ook 20 jaar (ik ben ouder)en dat maakt mijn zelfvertrouwen er niet beter op.Ondanks het leeftijdsverschil denk ik hem nu echt gevonden te hebben dus ik ben heel bang dat
we uit elkaar gaan.Ik heb ook dromen over dat hij weggaat of geen contact meer wil.
In het verleden hebben mensen veel misbruik van me gemaakt;ook hij.
Ik roep dit op mezelf af en ben het beu me zo te voelen.Ik heb alleen geen idee hoe ik
nou eens wat meer zelfvertrouwen kan krijgen
Altijd denk ik dat ik iet goed genoeg voor hem ben, en zodra ik het tegen hem zeg, stet hij me altijd gerust met dat hij van mj houd. Maar ob p de een of anderee manier bben ik toch bang dat ik nooit goed genorg ben
laatst ging hij uit met vrienden, ik heb niks tegen uit gaan, ben wel verlegen maar ik houd van muziek en dansen maar ik word woest als hij gaat :o en als ik het hem vertel snapt hij niet waarom maar door deze blog te lezen snap ik het. ik had vroeger enorme last van verlatingsangst maar nu jeb ik dat dus nog.steeds
ik ben ook bang dat ik op school word verlaten door nieuwe vrienden, daarom probeer ik elke dag leuk te zijn of vrolijk te doen, maar het is vkor mijn gevoel nooit genoeg en dat elke dag vrolijk doen vreet zo veel.energie ik word er gek van! ik zou graag gewoon normaal willen zijn tegen over mijn vriend maar zodra hik bijvoorbeeld gaat sporten met zijn familielid word ik ook gek :,( ik.word helemaal paniekerig en ik bedenk duizend dingen in mijn kop.. ik word er heel erg miselijk van en ik zou willen dat hij wist wat ik voelde want ik heb t zo erg dat ik geen eens meer wil leven en nu komt koningsnacht er aan en ik vrees t ergste.
Ik zit nu sinds lange tijd in een opbloeiende relatie.. Het is nog heel pril, maar de klachten van mijn verlatingsangst spelen nu al op.
Gelukkig is hij heel begripvol en lief over alles. Maar voor hoe lang? Hij is het beste wat mij in hele lange tijd is overkomen en ik ben zo bang om hem kwijt te raken.
n daardoor ga ik soms heel gekke dingen doen.. Onzinnige vragen stellen, constant bevestiging vragen aan hem. Hij gaat er zo goed mee om maar het lijkt mij behoorlijk vermoeiend voor hem.
Ik weet dat als ik zo door ga, ik hem alleen maar van mij wegduw..
Daarom vecht ik keihard tegen de demon die in mij leeft en mij soms tot waanzin drijft.
Het is lastig en ik hoop heel erg dat het mij lukt om dit te verslaan of om er mee om te leren gaan.
Ik ben zo gek op hem en hij op mij. Ik wil het niet kwijt..
Ik ga volgend jaar naar een andere shool en ben bang dat niemand me aardig of leuk zal vinden
Net als bij mijn vriend, we zijn al 4jaar samen maar bijna elke dag ben ik wel bang dat hij op een moment me niet meer leuk vindt. Ondanks dat die zegt dat dat onzin is.. :(
Soms vraag ik me af of een psycholoog iets is, iemand een tip of ervaring?
Heb dit alleen niet altijd gehad.
Ben de hele tijd bezig met wat hij doet, ben steeds jaloers en bang dat hij een ander vind en als dit zo door gaat maak ik het kapot.
Hij is inmiddels ook de enige die ik nog heb qua vrienden etc.
Wat kan ik hier aan doen??
maar indien het zou voorkomen dat ik alleen als laatste doodga,
Dat ik er dan zelf snel ' klaar mee ben' , snappie.
Ongevraagd een hoofdletter geeft aan het begin.
Ben constant bang dat mijn vriend iets overkomt, heb de politie zelfs gebeld toen ik de hele avond zijn voicemail kreeg. Ik raak helemaal in paniek, huilen en hyperventileren. Daarom heeft hij altijd zijn telefoon aan en neemt hij altijd op als ik bel, anders dan word ik te ongerust. We zijn nu 6 jaar samen, maar de eerste jaren heb ik hem zo vaak getest om te kijken of hij het met me uit zou maken. Dat dit niet is gebeurd, geeft me wel rust, maar toch blijf ik bang dat er buiten iets gebeurt als een ongeluk.
Ik heb geen vrienden meer behalve mijn vriend, drink vaak in het weekend en leef een best wel eenzaam leven als ik er zo over na denk. Ik denk dan ook dan ik in mijn sociale leven vooral het vermijdende type ben. Doordat ik het gevoel had dat ik niemand kon vertrouwen, door jaloezie, heb ik al mijn vrienden uit mijn leven gezet, maar het brengt me eerlijk gezegd wel een hoop rust. Als ik iemand nodig heb, is mijn vriend er voor me. Ik maak me niet meer zo druk om anderen. Ik vind mezelf zelfstandig, maar ben eigenlijk gewoon alleen.
Maar waar ik nog wel last van heb is angst om te verdwalen als ik buiten ben, ben altijd heel erg met wegen en verdwaal overal. Op die momenten raak ik echt in paniek en kan ik wel janken. Ik bekijk eerst uitgebreid de route op Google Street View zodat ik precies weet hoe ik daar kom.
Nu ik hier zo over na denk, is het toch wel een idee om hier een keer over te spreken met een professional!
Ik herken er ook veel van. Heb zelf misschien wel duizend gesprekken gehad, maar het helpt wel!!! En denk ook aan degene die je op deze manier in jouw probleem meetrekt, ze verdienen deze moeite niet en jij ook niet!
Met liefs, mij
Ik heb een relatie gehad waar ik eigenlijk doodongelukkig was, hij waardeerde me niet zei nooit leuke dingen was continu bezig met zichzelf en omgeving wat ze van hem vonden. Ik heb eigenlijk gewild dat het anders relatie van 5 jaar is niet niets, en je hoopt op veranderingen maar dat kwam maar niet. Zelf ben ik iemand tegen gekomen die me ogen geopend hebt en heb er knoop door gehak, hij was er totaal niet mee denk dat hij ook niet wist is op gegeven gaan accepteren en zich ingeschreven in datingsite na twee weken na mijn breek een ander gevonden en hij heeft besloten met haar verder te gaan. Ik heb hier moeite mee ondanks mijn keuzes krijg het gevoel dat ie me verlaten heeft en het houden gewoon lang over was alleen hij was met zichzelf in de knoop en mij erin meegesleept door zijn gedrag die totaal niets positiefs opleverde. Ik ben in die vijf jaar zo onzeker geworden en heb eigenlijk ms vrienden ook verloren, omdat ik mijn tijd en energie in hem heb gestoken. Ik voel me eenzaam niet begrepen en gruwelijk pijn waar ik echt niet mee om kan gaan. Heb ze tijd terug in de stad gezien men ex en zijn nieuwe vriendin en hij behandelde haar als een prinses, en kon dat niet tegen dat hij het bij een ander wel deed en niet bjj mij. Ik kan hier met niemand over praten maar ik denk dat ik echt wel verlatingsangst heb dat ik ondanks verdriet en ellende met men ex had ik niet gewild dat ie me verliet.
Ik weet het niet meer ik vreet me zelf helemaal op en druf met niemand er echt over te praten . Loop bij een pycholoog maar ook daar twijvel ik over. Hou van het leven maar haat het ook. Ik weet het gewoon echt niet meer :(
en lig allen maar op bed en als hij niet op bed lig dan zit hij heel de tijd achter de computer de heel tijd en dan is het tijd om naar bed te gaan dan blijf hij zitten achter de computer ik weet niet meer wat ik hier mee moet ik hou zo veel van hem maar ik weet dat het niet meer kan zo en dan ben ik bang als ik er wat van zeg tegen hem dat ik hem kwijt ga raken en dat wil ik niet wie kan mij helpen
Mijn kinderen hebben nu veel last van hun ouders doordat wij een lat relatie hebben. Zij snappen er niks meer van natuurlijk. Zij weten van mijn jeugd, maar begrijpen niet goed wat dat met iemand doet!!!! Gelukkig maar misschien!! Maar ik voel me zo SCHULDIG tegenover hun. Het zijn schatten van kinderen!!!! Maar ben nu een depressieve moeder die het leven eigenlijk niet meer aan kan. Heb veel therapie!!! Baan hierdoor ook nog eens kwijt geraakt. Vorig jaar oma geworden en kan gewoon niet op mijn kleinkind passen omdat mijn geestelijke en nu ook lichamelijke toestand dit niet toelaat. Ik ben radeloos!!! Die arme kinderen. Ben ik uiteindelijk toch ook nog een slechte moeder !!!!! En misschien straks alles kwijt?? Kinderen laten ons links liggen nu, komen een enkele keer langs.....heel pijnlijk!!!! Waarom is mijn jeugd zo verlopen??????? Opgevoed zonder liefde!!!' En niet meer voelen wat liefde eigenlijk is. Sterkte ook jullie allemaal..... Ben teleurgesteld in het leven 😢
Uiteindelijk ben ik bang om iemand te vertrouwen en van iemand te houden uit angst weer gekwetst te worden. Na jaren is het tot een regelrechte paniekstoornis uitgegroeid. Zodra er iemand dreigt weg te gaan of ik zelf weg moet dan is het blinde paniek. En het lijkt steeds erger te worden. Kan ook niet meer onbekommerd van het leven genieten omdat ik altijd bang ben voor de terugslag.
Ik vind het lastige dat negatieve gedachten compleet de overhand nemen en alleen het gevoel maar steeds gaat bevestigen. Een cirkel waar ik niet meer uit kom.
Mijn vriend en ik hebben nu een pauze ingelast(6 jaar relatie), omdat hij vind dat ik nu alle aandacht op mezelf moet richten. Ik ben door die angst zelfs gaan twijfelen of ik wel genoeg van hem houd en of hij wel de man is waar ik oud mee wil en kan worden. Alsof ik dat nu al moet weten en daar een keuze in moet maken voor de rest van mijn leven..
Herkent iemand die twijfels? Dat gaat twijfelen aan je gevoel voor je partner? Of nou ja... dat je denkt dat je gaat twijfelen ;)
Vertrouw hem niet volledig. In mijn leven veel dierbare mensen kwijt geraakt. Het is soms zo zwaar om jezelf te blijven. Dit door je angsten. Soms gewoon een paniek aanval. 1 keer in het half jaar.
Herken je gevoel.
Ik ben heel eenzaam Ik had een jonge ontmoet hij deed echt alsof hij me leuk vond en echt geïnteresseerd was ik vond hem heel erg leuk en ik trapte in natuurlijk maar hij heeft goed met me gespeeld helaas, kwam ik er later pas achter echter. Was ik ook verliefd op hem hij keek al die tijd naar mijn en ik ook naar hem maar pas later sprak ik hem in eindelijk ik was toen super blij en 1x had ik afgesproken met hem na dat hoorde ik Niks meer van hem helaas ik was verdrietig en heel eenzaam ik dacht echt aan me zelf van waarom doet hij zo ik heb hem niks aangedaan, maar ja toen hoorde ik dat hij met meerdere meisjes omgaat en s.. ik had erg verdriet dan denk ik van okee je kon het eigenlijk dag 1 kunnen zeggen dat hij ook met verschillende wijven chilt maar ja hij deed alsof hij me leuk vond hij heeft gespeeld met me en dat vind ik echt heel erg ik zit er nog steeds mee maar ja tuurlijk is het beter dat hij me heeft verlaten omdat ik Sinds kort weet hoe hij is hij is sowieso niet serieus helaas maar voor mijn is het lastig omdat ik verliefd was ik ben zo’n persoon die echt verliefd is en niet makkelijk kan vergeten ook al is het kort geweest hij heeft gespeeld en ja dat vind ik echt erg vies van hem niet verwacht ik heb hem verder ook met rust gelaten ik ga niet achteraan zo verlaag ik mezelf ik laat hem al een tijdje met rust ik wil ook niet meer spreken ik zie hem persoonlijk wel heel vaak maar ik vind het heel moeilijk om te zien😔 maar verder is dit die hele verhaal en Sinds hij mijn niet meer sprak ben ik heel eenzaam geworden ik heb bijna niemand vooral niet in mij buurt helaas ik slaap alleen maar ik eet soms niet ik ben ook bang ik wil niet alleen zijn ik wil een goeie en serieuze relatie maar helaas is niet iedereen serieus dat vind ik jammer ik ben meer dan 3 jaar vrijgezel ik ben ongelukkig ik durf ook niet meer alleen af te spreken ben ik bang dat ik weer misbruik word en doen alsof daar hou ik niet van ik doe rustig en voortaan kijk ik goed uit sommigen mensen zegt ook van waarom doe ik zo afstandelijk en niet veel praten ik ben gewoon bang ik heb veel meegemaakt in mijn leven ik kan moeilijk mensen ontmoeten vaak heb ik geen interesse en sommigen vriendinnen zegt ook tegen mijn van hoe heb je geen vriend je bent een hartstikke leuke meid dan voel ik me verdrietig natuurlijk van binnen tja sommigen jongens die ik leuk vond is gewoon niet serieus logisch dat ik vrijgezel blijf ik blijf sterk en ik kijk goed uit nou dit is mijn hele verhaal ik ben heel erg eenzaam.
Mvg
D
Ik ga helemáál voor iemand en geloof steeds opnieuw in de ware liefde, wil gelijk trouwen. Dat is nooit wederzijds zo. Ik ga dan denken dat ik niet leuk genoeg, niet knap genoeg, niet goed genoeg ben, blijkbaar.
Gevolg: bevestiging zoeken. Gevolg: een benauwd gevoel bij de ander.
Ik baal zo als ik dat doe. Van te voren neem ik me voor mijn mond te houden, geen bevestiging vragen of beledigd zijn als die ander tijd voor zichzelf wil. En toch komt het eruit en krijgt de ander het spaansbenauwd. Vervolgens weer zo kwaad op mezelf dat ik het verpest heb.
Etc, etc. vicieuze cirkel.
We zijn eens samen geweest maar heb het uitgemaakt wegens het verlies van mijn zus en kon het niet meer aan, ik zat in een depressie. Na enkle 4 jaren verder ben ik eindelijk hersteld. En kreeg terug gevoelens voor hem. We ontmoette elkaar voor de eerste keer. Maar ben 4 a 5 uur onderweg met de trein en het afscheid nemen. Is een traan bij ons allebij en daarna gestopt.
Dus vorige week waren we voor de eerste keer 16 dagen samen. Egt de beate conectie. Dit is de jongen. Maar het afscheid nemen deze keer was alleen huilen het hielt eindelijk op. Ik kreeg corona. Dus ik moet in quarantaine en hij vertrok naar bonaire. 13 u met het vliegtuig en ik voel me alleen op me kamer, eenzaam, alleen maar verdiet, ik vind geen afleiding. En als ik hem gelukkig zie op fotos moet ik huilen. Waarom is dit. En wat kan ik er mee doen. Ik wil zijn vakantie niet verzeiken.