Als je het leven niet kunt leven
Ik open mijn ogen en kijk op de klok 07.30.
Bijna tijd om op te staan en de dag te beginnen.
Heb ik eigenlijk wel geslapen? Ik weet het niet meer!
Het was weer een zware nacht.
Ik loop naar mijn balkon om een sigaretje te roken.
Denkend over de dag die voor me ligt.
Wat zal ik eens gaan doen vandaag?
Overvallen met de eerste paniekaanval van vandaag.
De strijd is weer begonnen.Ik zie alle mensen vertrekken naar hun werk, kinderen naar school brengen.
Ooit was ik 1 van hen, maar nu niet meer.
Waarschuwing: dit verhaal kan als te heftig worden ervaren. Ben je hier gevoelig voor, dan raden we je af verder te lezen.
Ik ben me ervan bewust dat dit een wat tegenstrijdig onderwerp is voor een site als deze. Een site waarin het gericht is op het werken aan jezelf om weer het echte leven in te stappen. Toch wilde ik graag een blog insturen en een stukje van mijn verhaal en ervaringen delen. Juist omdat het één niet zonder het ander bestaat. Juist omdat de weg en het doel van een euthanasietraject overeenkomt met die van gaan voor het leven. Ik hoop dat jij die dit leest, er ook zo naar mag en kan kijken. Uiteindelijk is het beide gaan voor verlossing, beide knokken tegen én met alles wat er in je zit en speelt. Uiteindelijk is het een soortgelijk doel: geluk en vrijheid.
Euthanasie, een weloverwogen keuze om een einde te maken aan uitzichtloos en ondragelijk lijden. Een beoordeling die moeilijk te maken valt wanneer het de psychiatrie betreft. Er zijn geen pasklare antwoorden, er zijn geen eenduidige richtlijnen of middelen om dit te toetsen. Niet anders dan de ervaring van de cliënt zelf. Daarmee kom ik al direct op het meest heikele punt in het traject. Dat wat centraal staat en waar iedereen zijn mening over heeft...
De psychiater die de casus beoordelen moet, de psychiater die de second opinion moet uitvoeren en de SCEN-arts. Ontelbaar veel professionals, therapeuten met expertises en/of jarenlange ervaringen. Maar belangrijker nog, je naasten, de mensen die jou liefhebben en die jij lief hebt.
Inmiddels ben ik bijna 30 jaar; zo’n 2/3 van mijn leven leef ik met een eetstoornis: anorexia. Een periode is het omgeslagen in boulimia, maar in al die jaren is het nooit weg geweest. Bestempeld met de diagnoses chronische anorexia, recidiverende depressie, ptss, hechtingsstoornis en borderline. Vele opleidingen begonnen, nooit afgemaakt. Nooit een normale school-/werkloopbaan gehad.
Als ik terugkijk naar wat ik allemaal heb gedaan om het leven weer aan te kunnen, besef ik me dat ik zelf kwijt ben wat er allemaal aan behandelingen gepasseerd zijn. Van gedwongen opnames tot aan alternatieve therapie. Vele opnames in (eetstoornis)klinieken, crisisopvang, ambulante behandelingen, behandeling in het buitenland en deeltijdtherapie. Helaas, ...het heeft niet mogen baten.
Afwijzingen onder het mom, te complex, te hoog crisisrisico, te laag BMI of gewicht. Niet gemotiveerd genoeg. Een contra-indicatie voor klinische opname, maar het alleen niet aan kunnen. En ga zo maar door.
De eerste verplichtingen weer gedaan,
Ik loop buiten, het enige wat rust biedt.
De eerste herbeleving is een feit.
Die dag zullen er nog velen gaan volgen.
Regelmatig krijg ik van enkele van mijn naasten te horen dat ik ga voor de makkelijkste weg. Dat doet pijn, want dat is het niet. Het is strijden, dag in, dag uit. Het is onzekerheid, het is afwachten en niet voor korte tijd, nee bovenop de eindeloze rij aan opeenvolgende dagen vol met strijd, pijn en wanhoop komen dan nog de maanden, zo niet jaren, die het hele traject in bezit neemt.
Het is vol moeten houden, zonder dat je ook nog maar enig doel ziet, zonder dat je ook nog maar weet waarvoor, want het is op. Het is overleven, elke minuut, elke seconde van de dag. Verscheurd tussen het willen hebben van hoop en geconfronteerd worden met het niet kunnen, steeds maar weer. De tweestrijd van eindeloos willen strijden tegenover het compleet op zijn. Naast alle problemen waar je al dagelijks mee te dealen hebt.
Ik ben vier jaar oud en zit onder mijn bed.
Beneden hoor ik mijn familie lachen,
De tranen stromen over mijn wangen en ik denk
Ik hoor er niet te zijn, de wereld is beter af zonder mij
Van jongs af aan ervaar ik al strijd met het leven, nooit heb ik me welkom gevoeld, nooit heb ik me geliefd gevoeld, waar ik ook was en wat ik ook deed. Niets was vanzelfsprekend voor mij, maar elke dag een gevecht. Dingen die ik ook wel leuk vond werden omhuld met paniek, angst en depressiviteit. Er is altijd een leegte geweest van binnen, altijd die overtuiging. De gebeurtenissen uit mijn leven hebben die keer op keer bevestigd. Maar eigenlijk gaat het niet om wat ik heb meegemaakt, om wat voor diagnoses er zijn gesteld, het gaat om wat ik mijn hele leven al voel en ervaar.
– Leegte, geen voldoening vinden, wantrouwen, zelfhaat en walging.-
De keuze voor de dood, zo definitief als die is, die is niet gemakkelijk.
Dagen en nachten gevuld met twijfels.
Heb ik wel echt alles gegeven?
Weet ik zeker dat dit is wat ik wil, dat ik geen andere mogelijkheden meer zie.
Moet ik het dan niet toch nog een behandeling een kans geven?
Wat nou als ik het wel kan, wat nou als er iets is wat wel aanslaat?
Voor mij, ...voor mij is het de eerste keuze die ik voor mezelf heb gemaakt, de eerste keuze waarvan ik niet denk aan wat ik er een ander mogelijk mee aandoe. Dat kost immens veel strijd, zeker met alle verwijten die er zijn. Ik, die nooit egoïstisch wil zijn, maar altijd de ander wil helpen en er voor anderen wil zijn, die zichzelf jarenlang wegcijfert voor de ander. Ik, die ineens een keuze maakt enkel en alleen voor zichzelf. Ik hou mezelf voor dat het mag, want dit is wat mij ‘geluk’ en rust brengt.
De makkelijkste weg, nee dat is het zeker niet.
Niks is zo pijnlijk als moeten erkennen aan jezelf dat je het leven niet leven kunt. Niets is zo ingewikkeld als het jezelf zo serieus gaan nemen dat je deze definitieve keuze mag maken.
Photo by Eli DeFaria on Unsplash
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik wil je niets opdringen, maar wie weet dat je je er geliefd kunt voelen. Al is het maar tijdelijk.
Ik lees het ook niet als dat je bedoeld dat het DE oplossing zou zijn, maar wel als een plek die voor jou heel warm en fijn is en dus eigenlijk het bieden van wat steun. Dat waardeer ik heel erg.
@StarxVdW het spijt me, maar jouw reactie vind ik níét fijn, alsof geloof alles op kan lossen, nou geloof me; ik heb vaak zat in de kerk gezeten, maar daar nóóit de oplossing gevonden! En als ik daar vertel dat ik in het traject van de levenseinde kliniek zit, krijg ik nog een schop na. Fijn dat jij daar je heil vind, maar houdt het voor jezelf...
Precies de reden dat ik erbij zeg, dat ze niét het gevoel moet hebben dat ik het haar opdring.
Helemaal met je eens dat er hele nare mensen in de kerk kunnen zitten. Die zijn overal!
Niet mee eens dat ik het voor me moet houden, mag er prima over praten! Helemaal omdat iedereen zich op zijn/haar manier beter gaat voelen en je elkaar mag vertellen wat jou geholpen heeft. Dit heeft mij geholpen.
Sorry als het op jou vervelend over kwam. Dat is niet de bedoeling.
Ik bied ook geen wondermiddel of psychologisch spelletje. Ik geef het adres van een plaats waar ik heb geleerd om me geliefd te voelen. That’s it.
Doodgaan is nooit de juiste keuze als antwoord op je lijden. Doodgaan is definitief, leven niet, leven is elke dag opnieuw leren nieuwe keuzes te maken, ipv 1 drastische en fatale. En zeker als je in een traject zit, is het nog moeilijker om elke dag als nieuwe keuze te zien. En om verandering te bekomen/ te willen veranderen ipv te je door angst te laten lijden, dat het eindelijk eens stopt.
(Ik "koos" ook voor dit traject, na een jarenlang hopeloze situatie, ben ongeveer even oud als jij, en toch, toch is de drang naar leven nu groter, zelfs ná het doodvonnis en de toestemming).
Wat mooi dat jij het bewijs bent dat er nog hoop.
Desalniettemin Tara, de blog weerspiegelt de pijn die je gevoeld moet hebben en nog steeds voelt. En de eenzaamheid, wat een strijd zeg.
Ontzettend lastig voor je! Heel veel sterkte. Hopelijk komen er nog mensen die je goed kunnen begeleiden, welke keuze je ook maakt.
Ik vind het ook heel moeilijk om tegen iemand te zeggen dat hij/zij die keuze niet "mag" maken. De enige die het recht heeft over zijn leven mag bepalen, lijkt mij de persoon zelf. Niemand mag een ander opdringen of dwingen te leven als iemand dat niet wil. Euthanasie (of zelfmoord) is in principe de ultieme vorm van zelfbeschikking.
Overigens hoop ik dat iedereen gelukkig genoeg is om te willen blijven leven, maar als dat niet zo is, heb ik alle begrip voor een keuze zoals die van Tara. En vind ik het heel dapper dat ze daar een blog over schrijft.
Deze mensen gaan niét over 1 nacht ijs en als ik jouw reactie lees vraag ik me serieus af hoe ver jij in het traject hebt gezeten, want dan zou je weten dat je meerdere psychiaters (meer dan 2) te spreken krijgt die er hun mening over laten gaan, die je hele dosiers doorlichten en bij je behandelaars te raden gaan, die je in een team bespreken. Het is géén lichte beslissing.
Als het aan jou ligt gaan mensen dus maar weer voor de trein liggen en traumatische suïcides doen, dat is het gevolg van het niet via de levenseinde kliniek een euthanasie traject mogen doen. En dat is óók een voorwaarde die ze daar hebben, zolang je bij hun in het traject zit mág je zélf geen pogingen doen, doe je dat wel, wordt he bij hun uit het traject gezet. Volgens mij heb je zo veel minder mensen die ook nog extra getraumatiseerd worden. Laat mij maar toestemming gekregen hebben van een "nota bene" arts! Die heeft toch beloofd: "I do no harm" dát mag je volgens mij héél breed zien! Jíj mag voor Tara, mij en zoveel anderen niet bepalen dat wij maar door móeten leven omdat jij daar voor kiest! Succes dat jij daar voor gaat, maar leef je eigen leven, laat ons onze eigen erg kiezen!
Ik hoop dat ook jij een weg vindt in je traject (met of zonder euthanasie), dat je mensen vindt die alles uit de kan halen om jou op weg te helpen, samen met jou, maar die vooral voor het leven blijven kiezen en je liefhebben in al je facetten. Want ook jij bent de moeite waard. Je bent meer dan een casus/cliënt of patiënt, blijf op zoek naar degenen die dat zien!
Vergelijk mij niét met een stampvoetend kind als dat is wat je hier zélf aan het doen bent! Flikker op!
IK wilde eerst niet specifiek op jou reageren, maar het wat algemeen laten, maar nu wil ik toch een berichtje achterlaten. Ik vraag me af wat maakt dat je hier zoveel moeite mee hebt. Ik lees in ieder geval jouw eigen ervaring en die is zeer waardevol en respecteer ik ook absoluut. Toch heb ik ergens het gevoel dat het meer met je doet dat het iets in jou losmaakt wat voor jou heel ingewikkeld en pijnlijk is. Zou je willen vertellen of dat zo is en wat dat dan is?
Ook wil ik je vragen, omdat ik geïnteresseerd ben in jouw verhaal of je daar wat meer over zou willen schrijven. Wat maakte voor jou dat je koos voor het traject? Welke diagnoses en ervaringen heb je? Hoe ben je eruit gekomen en via welke weg? Ik zou het erg waarderen als je wat meer over jouw verhaal zou willen vertellen, maar respecteer het ook als je dat liever niet doet.
Dan nog een kleine aanvulling: Jouw leven en verhaal is van jou hé. Ik ben onwijs dankbaar dat dit voor jou zo heeft mogen gaan en dat je eruit hebt weten te klimmen. Maar dat jij bijvoorbeeld die mensen om je heen hebt, betekent per definitie niet dat iedereen die heeft. Ik heb die mensen bijvoorbeeld NIET. Ik heb geen vangnet, ik sta er alleen voor.. En ik heb wel mijn ouders die veel voor me over hebben, maar waar ik me niet vertrouwd genoeg bij voel (ingewikkeld verhaal -> hechtingsissues). Daarnaast sowieso, kansen zijn er niet in ieders leven. De een krijgt bepaalde dingen wel, de ander niet. Er is zoveel meer van invloed op het geheel.
Wel ben ik het met je eens dat hulpverlening enorm te kort schiet op vele fronten, echt zonder twijfel!
Ik hoop dat je mijn reactie niet als naar ervaart.
Ik heb begrip voor je traject, ik bewandelde het immers zelf. En ik weet dat het nauwelijks tot niet zal overkomen, "dat het ooit beter" zal worden, dus ik weet ook niet goed of dat zin heeft om te melden. Bij mij is het beter geworden, dragelijker. Ondanks dat men (en dat waren veel verschillende hulpverleners...) zei dat ik uitbehandeld was, dat doodgaan oké was, dat ik alles al had geprobeerd, dat het niet beter ging worden. Feit is dat er gewoon niet alles was geprobeerd. En je als hulpverlener niet weet hoe iets zal uitdraaien. Mijn wens tot sterven was een onderdeel van mijn psychiatrisch beeld, niet mijn wens als mens. Ik vind het nog altijd schokkend dat dat door de mensen die toestemming gaven, niet gezien werd.
Ik ben vertrokken uit een ziekmakend milieu, gewoon met niets, en bouwde ik met een aantal mensen aan een nieuwe ik (hulpverleners, vrienden of familie heb ik niet meer). Die mij 200% bleven dragen. Ben ik ondertussen iemand. Natuurlijk is niet alles perfect, draag ik de gevolgen van alles, tot verminkingen aan toe, maar kan ik op dit moment oprecht zeggen dat ik leef.
Ik merk dat ik nieuwsgierig ben naar jouw verhaal, maar ik begrijp absoluut dat je dat niet hier schrijven wilt. Toch wil ik je vragen of er een mogelijkheid is om meer van je te horen, eventueel via de redactie, als je dat zou willen?
Ook wil ik graag schrijven dat ik elke dag opnieuw nog steeds blijf proberen en zoeken. Ik ben geen opgever en heb nooit willen opgeven. Tegelijk is het wel zo dat ik geboren ben (lijk te zijn) met dit gevoel en overtuiging, nogmaals wil ik daarmee niet zeggen dat het 'nou eenmaal zo is'. Maar dat ik inderdaad niet (meer) weet waarvoor, waarom en op welke manier. Juist omdat ik het nooit ervaren heb. Wat nou als het geen onderdeel van een psychiatrische aandoening is, maar iets in mij is? Wat nou als er mensen op de wereld zijn die niet gemaakt zijn om te leven. Gewoon een filosofische gedachte hoor!
Ik heb de laatste behandelingen, behandelaren gehad die er op die manier naar zijn gaan kijken, die het niet weg hebben gemaakt, maar ook niet toe hebben gegeven. Die het juist met mij zijn gaan onderzoeken.
Wel snap ik een dingetje niet helemaal niet als veroordeling, maar ook uit nieuwsgierigheid. Je schrijft dat je niemand meer om je heen hebt, maar wel dat mensen om je heen je hebben geholpen en bleven dragen, wie zijn dan die mensen? En hoe ben je met hen in contact gekomen?
Ik respecteer jouw woorden absoluut. Ik hoop jij de mijne ook
Ook @tine en tara natuurlijk
Gewoon benieuwd
Kwam een keer een meisje tegen zij was letterlijk herboren erna, herinnerde zich niks meer van haar trauma’s moest letterlijk weer vanaf 0 beginnen
Liefs Amanda
In jouw blog bleef ik steken op je uitspraak dat je eindelijk iets voor jezelf doet. Eindelijk een keuze alleen voor jou waarin je niet kijkt naar wat het met anderen doet. Misschien neem ik het iets te letterlijk en trek ik het te ver door, maar als dit je eerste keuze voor jezelf is, waarom ben je dan 2/3 van je leven in therapie geweest? Als je keuze voor therapie niet volledig egocentrisch is, heeft het ook niet zoveel zin om de therapie te volgen. Misschien steek je er in theorie iets van op maar zolang je het deels voor anderen doet is er zeker nog wat te behalen in je eigen behandeling regisseren. Zoals ik al zei neem ik die zin misschien te letterlijk maar hoe kan je voor een nieuwe weg in je leven kiezen als je het niet 100% voor jezelf doet?
Dat vroeg ik me gewoon ff af.
Ik wens je heel veel wijsheid en rust toe. En mocht je goedkeuring krijgen en besluiten om het te laten uitvoeren dan hoop ik dat het helemaal op jouw manier mag gaan.
Liefs,
Lost girl
Ik begrijp je vraag en ben het eens met wat je schrijft hoor.
Het was inderdaad iets minder letterlijk bedoeld dan dat. Kijk, de keuze voor therapie is in principe 'positief', mensen in je omgeving willen graag dat je dat doet en dat je het aangaat. De keuze voor euthanasie wordt niet echt met open armen ontvangen. Snap je een beetje wat ik bedoel te zeggen?
Bedankt voor je berichtje
Ik hoop dat je het ook als positief kan ervaren dat het zoveel losmaakt bij lezers. Jouw manier van schrijven heeft blijkbaar veel stof tot nadenken gebracht. Dank daarvoor💛
Ook jij weer bedankt voor het reageren. Ik kan het inderdaad wel wat loslaten, maar merk wel dat het me ook ergens 'vermoeid'. En pijn doet.
Juist omdat het voor mij weer bevestigt dat ik het niet goed doe, dat ik me aanstel of geen recht van spreken heb. Het is ook een heel ingewikkeld iets, dat besef ik me heel goed. Daarom laat ik een ieder vrij in zijn/haar mening, Ik begrijp ook dat het heel heel erg eng is om te moeten inzien dat het leven niet voor iedereen is weggelegd, want hoe bedreigend is die gedachte?
Lief dat je mij bedankt, dat vind ik bijzonder. Jij ook bedankt,
Ik wil je heel veel kracht en sterkte wensen in de komende tijd.
Liefs.
Ik hoop dat je rustig en liefdevol mag gaan, nog even mag meemaken wat je wel wil meemaken.
Het in m'n omgeving meegemaakt, soms is het niet anders.. En dan is een beetje extra liefde en respect wel op z'n plaats.
Ik zou nog zoveel willen zeggen, maar woorden schieten tekort. Ik wens je heel erg veel sterkte en liefde toe. Liefs. ♥
dat zelfmoordpoeder waar ze het laatst over hadden is ook niet zo pijnloos zoals ze het omschreven helaas.
anderen dan maar een trauma bezorgen ??
Liefs,
Renée
Wat een ontzettend fijne en mooie reactie, die sprong er voor mij behoorlijk uit.
Wilde ik even in het bijzonder nog zeggen.
liefs
Liefs sadness
De makkelijkste weg is inderdaad niet dit traject. Als je de makkelijkste weg had willen kiezen en jezelf uit het lijden had willen verlossen, had je de weg gekozen van de minste weerstand en dat is deze weg zeker niet. De makkelijkste weg was misschien wel een stiekeme zelfmoordpoging geweest: geen eindeloze gesprekken met mensen die jou idee om het lijden te beëindigen moeten goedkeuren, geen afscheid, etc. Of het doorleven, omwille van de ander(en).
Toch vind ik het ook moeilijk om te lezen, omdat ik het me niet voor kan stellen. Omdat ik een dromer ben met teveel hoop dat alles altijd goed komt. Misschien ook omdat als ik dat zelf niet had gedacht, ik zelf nooit beter was geworden. Maargoed; niemand kan voelen wat jij voelt en ervaren wat jij ervaren hebt en dus kan ook niemand de beslissing maken... Sterkte!
Ik weet dat het ook iets is dat zaakis aan mij om het op te pakken...
Maar ik vind dit niet kunnen als blog. We mogen hier geen gewichten of bmi enz noemen.... Geen schokkende dingen over zelfbeschadiging... Maar iemand die zegt dat er euthanasie gaat komen omdat het leven te zwaar is? Vind ik ook erg heftig en schokkend en ook nog eens mensen op ideeën brengen.
En echt niet iedereen geneest tussen 1-3 jaar.
Ik ben al 15 jaar in ggz en ga 7e es jaar in....
Ik vraag me ergens af wat die weerstand die ik in je berichtjes lees echt maakt, want heb het idee dat het iets bij jou losmaakt..
Maar geef niet op. Nee je kiest niet de makkelijkste weg. Dat weet ik heel goed. Ik wil je niets opleggen, maar ik ben bang datdit niet de juiste weg is. Misschien een gekke vraag.... heb je de laatste jarenook wel eens echt zonder hulp gezeten? Ook zonder wachtlijsten of de gedachten in je hoofd naar welke hulp je kan verwezen worden?
Liefs
Het was inderdaad een vraag aan jou. Fijn dat je het toe hebt willen lichten hoe je het bedoeld hebt.
Ik snap je onbegrip ten opzichte van artsen die een eed hebben afgelegd dat ze kosten wat het kost mensen te helpen en te redden. En dat het voor jou niet strookt dat artsen dan ervoor kunnen kiezen mensen te helpen hun leven te beëindigen. Dat is eigenlijk waar ik een beetje op doelde met dat de weg en het doel hetzelfde is. Maar, daarin is het wel zo dat je moet durven te stappen buiten de kaders dat je moet durven in te zien dat het leven niet alles is en niet voor iedereen is weggelegd (in het algemeen hoor, wil niet beweren dat het per definitie voor mij zo is, ondanks dat ik dat wel zo ervaar). Durf je het om te draaien en vanuit het andere perspectief te zien, niet dat je het er perse mee eens moet zijn. Evenmin wil ik je overtuigen want ik respecteer jouw kijk, ervaring en mening.
Je vraag, ik begrijp dat je hem stelt en ja dat heb ik ook een lange(re) periode gedaan, helaas maakte ook dat het niet dragelijker voor me.
Ik snap je positiviteit, ik snap je hoop je doel en je intentie, het is oké. Maar ik hoop dat je ook de erkenning aan mij (en anderen) durft te geven, zonder dat je het ermee eens hoeft te zijn. Liefs
En de boodschap in het begin vind ik heel erg mooi: uiteindelijk is het doel hetzelfde.
Ik begrijp dat het je triggert en dat mag ook zo zijn. Maar ik hoop dat je verder durft te kijken en echt durft te lezen. Wat er ECHT staat.
Want de boodschap is dat het zorgvuldig gaat dat Tara ondersteunt wordt in het proces. Dat ze alles, echt alles wil geven en misschien ook wel heeft gedaan. Ik zie het niet als een directe dreiging maar juist als een zware lange weg waarin ook hoop.speelt.
Het moet onwijs heftig en zwaar zijn om deze weg te gaan want het is geen wanhoopsdaad het is geen snelle actie het is een jarenlang (zo lang duurt het tegenwoordig) proces. En daarom daarom vind ik het wel degelijk passend voor Proud.
Wat ontzettend moeilijk.
IK gun jullie dat jullie gelukkig worden.
Maar hoe moeilijk het ook is geef alsjeblieft niet op.
Ik kan me goed voorstellen dat als je al zoveel geprobeerd heb je op bent,maar het zou zo erg zijn als er een mogelijkheid is dat jullie eruit kunnen komen dat het hier stopt dat het straks voorbij is ik ken veel mensen die van heel diep zijn gekomen wiens leven uiteindelijk mooi of beter is geworden en ik hoop echt dat jullie iets vinden wat jullie daar ook bij helpt heel veel sterkte
Tegelijkertijd voel ik ook de neiging om iets anders mee te geven aan een ieder die hier leest, al wat ouder is en lang in de GGZ hobbelt. Namelijk, HOOP.
Waar het op neer komt is dat je geen glazen bol hebt - je kunt niet voorspellen waar je over een jaar staat, of over vijf jaar.
Inmiddels 20 jaar geleden ging ik hulp zoeken en vele jaren verder - depressief en suicidaal, hoefde het leven niet meer voor mij. Medicijn na medicijn hielp niet. Therapie? Laat maar... Waarom zou ik doorgaan?
Tóch deed ik dat. Waarom? Omdat ook in het diepste dal ik vond dat ik alles geprobeerd moest hebben.
En de strijd en de tijd doorkomen was (en op momenten is) zwaar, maar als ik kijk waar ik tien jaar geleden stond, waar ik vijf jaar geleden stond en waar ik nu sta... had je me dat toen verteld dan had ik je gek aangekeken.
En zelfs na ruim 20 jaar eetstoornis zet ik nog steeds stappen. Vooruit, achteruit en blijven staan. Maar jeminee - dat had ik een paar jaar geleden niet gedacht. Dat, en zoveel meer, had ik gemist als ik voor de dood had gekozen.
Nogmaals: ik heb geen glazen bol. Niemand.
Maar het leven is echt het leven waard!
Mijn wens is dat iedereen die dat zou willen zelfbeschikkingsrecht heeft over eigen leven. .Dat er meer gespecialiseerde instellingen die zich verdiepen in dit onderwerp en mensen kunnen begeleiden om te kijken wat er nog mogeijk is om wel een kwaliteit van leven te hebben en na te gaan hoe diep de doodswens zit en een tijds limiet af te spreken om euthanasie serieus te overwegen. Ik denk dat het de aantalen impulsieve zelfdodingen zou laten dalen en een stukje controle terug geeft aan mensen die al zo erg het gevoel hebben die controle kwijt te zijn door hun stoornis of/en ziekte.
Natuurlijk is het een heel lastig ethisch dilemma want inderdaad Waar ligt de grens met "voor diegene is nog hoop" of " diegene is uitbehandeld". En hoe beslis je zoiets?
Maar de vraag die ik ook vaak soms hoor is:."Hoe had het kunnen zijn?...
Maar als diegene na lange tijd zichzelf uiteindelijk op een wrede manier van het leven beroofd doet die vraag er niet zoveel meer toe. Feit is dat dat gebeurd...dagelijks.... en dat het zo enorm pijnlijk en belastend is voor diegene zelf, de nabestaanden en ook voor de omgeving.
Wat mijzelf betreft:
Ik geloof de mensen die zeggen dat het leven zo de moeite waard is maar ik zou willen dat zij mij ook zouden geloven als ik zeg dat ik niet aan het leven hang en me gevangen voel in iets dat ik eigenlijk niet wil.
Ik zou ook heel graag willen weten waarom ik dit zo ervaar en waarom sommige anderen dit ook hebben... komt het door mn borderline, is er een bepaalde structuur in mijn hersenen die mij dit gevoel geeft, ben ik in een omgeving geboren waar ik me niet gelukkig voel, zou ik het leven wel kunnen willen als ik iets anders zou doen? En zoja Wat dan? Heb net als de schrijfster van deze blog al zoveel geprobeerd ook qua therapie en ben 33 nu.
Vanaf mijn achttiende heb ik een doodswens die de ene keer intenser is dan de andere keer en soms zelfs even helemaal weg.
Maar dat is bijna nooit zo.
Ik wil het zo graag snappen.
Dat ik er sommige mensen mee kwets, verwar, verdrietig of kwaad maak vind ik heel moeilijk want het gevoel is zo sterk.
Alleen daarom al voel ik me " verkeerd" en " het leven niet waard".
#hetisingewikkeld:(
Veel mooie en fijne reactie's.
Ook reactie's die ik wat lastiger vind.
Ik snap dat het veel losmaakt, veel met mensen doet vooral. Dat mensen geneigd zijn om de kant van het leven en HOOP te belichten.
Echter moet ik bekennen dat dat ergens ook pijn doet. Mag het voor mij zo zijn zoals het nu is?
Mag het voor mij anders zijn dan voor jou?
Ik vind het heel erg fijn dat mensen die dit herkennen het toch uiteindelijk hebben weten te overwinnen, maar dat betekent niet dat dat voor iedereen zo is. Ik wel dat het bedoeld is om mij (en anderen) hoop te geven.
Overigens, ik schrijf hier zeer bewust in mijn blog maar een klein, klein stukje uit mijn hele leven. 'Je' kent eigenlijk nog geen flintertje van het echte verhaal. Ik wil niet beweren dat het een opgegeven zaak is, maar ik wil wel meegeven dat je niet altijd zomaar kan zeggen dat het wel weer beter wordt of kan worden.
Verdrietig dat er mensen zijn die het herkennen. Ik gun niemand het zo vreselijk op zijn dat dit de laatste weg is die je nog ziet.
Oh ja, over de zorgvuldigheid: die is er absoluut wel! Het gaat echt niet zomaar en je kunt die mensen niet manipuleren hierin. het zijn stuk voor stuk ervaren psychiaters en daarbij wordt het nog minstens 2x na getoetst.
Ik wil jou of anderen die in dit traject zitten niet veroordelen, net zo min als ik mensen die zelfmoord plegen veroordeel. Ik heb in mijn omgeving een aantal mensen verloren door zelfmoord - die dichter of verder van mij afstonden. Ook mensen die ik had leren kennen in het wereldje van lotgenoten.
Nu, zoveel jaren later zitten zij nog steeds in mijn gedachten. Met de gedachte: wat als... en ook de gedachte, wat als ik destijds een einde eraan gemaakt had?
Als je mijn reactie hierboven hebt gelezen: de stappen en stapjes die ik gemaakt heb en waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou maken... ik kan daar verbaasd en dankbaar voor zijn.
En ik gun een ieder het leven. Ik gun een ieder hoop. Ik wil jou (en anderen) in die zin de dood niet gunnen, omdat ik je het leven gun. Omdat niemand in een glazen bol kan kijken hoe het leven verder gaat....
Ik begrijp het oprecht en is het is oké dat je het zo schreef/schrijft.
Het meegeven van hoop en kracht is niet verkeerd!
lief dat je het wel nog toe hebt gelicht.
liefs
Kiezen voor dood of leven zou voor mij geen absoluut geen lichtzinnige beslissing moeten zijn. Maar net zoals sommige levensgenieters zich een verlangen naar de dood wellicht niet kunnen voorstellen, kunnen sommige mensen met dat verlangen naar de dood zich een leven dat het leven waard is misschien niet voorstellen.
Voor mij staat zelfbeschikking voorop. Ik zou niet voor iemand kunnen beslissen dat hij of zij dood moet, maar ik zou ook zeker niet kunnen beslissen dat een ander maar moet leven. Ik kan niet voelen wat die ander voelt, en zelfs als ik dat wel zou kunnen, heb ik niet het recht om zo'n beslissing de nemen. De enige die dat recht heeft is de eigenaar van dat leven. Niemand is boven die eigenaar verheven.
Dat je dus wellicht niet wilt bijdragen of meewerken aan iemands dood kan ik volledig begrijpen. Dat je dus niet degene wilt zijn die de euthanasie uitvoert, middelen levert, etc. kan ik heel goed begrijpen en dat respecteer ik uiteraard. Dat je hoopt dat iemand de zin van het leven zal inzien en dat je iemand graag wilt helpen om dat te bereiken, begrijp ik ook heel goed. Ik gun dat iedereen vanuit de grond van mijn hart. Daar kan een stukje ontmoediging, steun en hulp bij gebruikt worden. Maar de beslissing over leven en dood mag m.i. nóóit iemand anders dan de persoon zelf nemen. En ik vraag me ook echt af waarom mensen a.) vinden dat ze het recht hebben daarover te beslissen; en b.) zichzelf boven de ander plaatsen door die beslissing te nemen.
For I know the plans I have for you,” declares the LORD, “plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future.
21 Once you were alienated from God and were enemies in your minds because of your evil behavior.
NIV 22 But now he has reconciled you by Christ’s physical body through death to present you holy in his sight, without blemish and free from accusation
if you continue in your faith, established and firm, and do not move from the hope held out in the gospel. This is the gospel that you heard and that has been proclaimed to every creature under heaven, and of which I, Paul, have become a servant.
(En een kleine bijkomstigheid, die vrije wil betekent niet dat elke keuze die de mens maakt ook Zijn wil is, Hij gaf je de keuze en hoopt dat je Zijn Liefde gaat ervaren en bij Hem terug komt, #gelijkenisverlorenzoon)
Zo bedoel ik het niet
Ik bedoel het zoals ikhet heb ervaren
Ik heb ellendig lang verlangen naar de dood gehad dus ik snap het wel
Ik denk dat ik het niet goed kan uitleggen
Het is ook niet datik het per definitie afwijs en ik haal er niemand bij. Ikzeg alleendat ik het ongepast vond hier. Ik zie het niet als regeltjes en vooroordelen omdat het juist een God van Liefde is. Een goede moeder kan niet voorkomen dat haar kleuterdochter op haar knie valt en de knie schaaft, maar kan daarna troosten. Zo zie ik God en dat is denk ik wat men wilt delen....
Omdat het zo eeningewikkeld thema is juist.
Kijk ons nu hier zitten bekvechten in de reacties. En dat is niet de schuld vanTara... niet die van jou... van niemand... het is gewoon verdraaid lastig voor iedereen. En iedereen wilt graag zijn/haar mening geven omdat het gewoon zo moeilijk is.
Nogmaals, ik snáp de moeite die mensen hiermee kunnen hebben, maar ik ben blij dat wij in Nederland déze mogelijkheid hebben! Ik hoop ook dat een aantal van jullie wat meer open kunnen staan in plaats van oordelen, want er is al genoeg geoordeeld in ons leven.
Liefs
Waar het mij om gaat is dat mensen óók die weg zien die er achter deze keuze zit en ik denk ook dat dát is waarom het goed is dat Proud wél aandacht besteed aan dit onderwerp...
Liefs!
Zou het kunnen? Dat het niet beter wordt maar wel een pietsie beetje draaglijker?
(En trouwens behandelaren weten ook niet alles, ze beweerden dat ik nooit van mijn lichamelijke beperking zou genezen, 20 jaar later mag ik medicatie toch afbouwen... het is niet beter met hoe mijn lichaam eraan toe is, maar het is draaglijker geworden... )
Dikke hug
Toch denk ik dat je door het begrip heen ook wel mag proberen liefde en hoop te geven. Klinkt heel stom en ik weet het. Het spijt me. Maar het doet me zo een pijn dit leed te zien bij jullie. Maakt me wanhopig. Daarom reageer ik ook zoveel, nooit eerder zo gedaan. Het raakt me. Mijn wanhoop zie ik bij jullie zoveel erger. En ik zou zo graagwillenhet dus dat ietsie pietsie draaglijker te maken, wat in mijn ogen niet hetzelfde als beter is. Misschien kies ik mijn woorden ongelukkig. Maar juist omdat jij/jullie zo een pijn ervaren, wil ik jullie niet verliezen al kenik je niet eens. De tranen staan hier in mijn ogen omdat ik het niet meer weet wat ik kan zeggen.
Liefs
Er is een middenweg en niet beamen maar het ook niet ontkennen. 'Gewoon luisteren en het er laten zijn'.
Ik begrijp je wel dat het voor jou heel ingewikkeld is en dat je graag het juiste zeggen wilt. Dat je wilt redden en helpen.
En ook dat is oké.
Ik heb mn vader zo vaakbijna dood ziengaan
Ik heb zelf zo vaakdood gewild en nu nog
Elke dag hebik hier nog last van omdat de gedachte aan deze dingen alleen alpijn doet
Maar deze blog doet daarom dus zoeenpijn
Juist doordat ikhet wel begrijp maar zou willen dat het niet bestaat.
Het spijt me
Het spijt me dat je dit mee hebt moeten maken en dat dit je ervaringen zijn. Ik hoop dat je wat steun mag hebben hierbij. Het is je gegund.
En je hoeft je niet te verontschuldigen, het is oprecht oké!
Maar ik begrijp ook die doodswens. En het idee dat die wordt afgekeurd, niet begrepen wordt, etc. is óók heel naar.
Overigens is "ik wens je dood" of "was jij er maar niet meer" het volledige andere uiterste. Dat is nou ook niet echt een uiting van begrip, lijkt me. Dat ik begrijp dat iemand misschien niet meer wil leven, betekent niet dat ik ook wil dat diegene er niet meer is. En het betekent ook niet dat het me niet kan schelen of iemand er is. Het betekent dat ik mijn eigen wensen en oordelen ondergeschikt maak aan die van de persoon in kwestie, de enige die het leven moet dragen. Niet ik! Dus ik heb er helemaal niets over te zeggen. Natuurlijk vind ik Tine het leven waard. Natuurlijk mag Tine er wat mij betreft zijn. Natuurlijk gun ik mensen zoals Tine een lang, maar vooral gelukkig leven. En natuurlijk hoop ik dat ik iemand kan steunen in het leven. Maar nogmaals: ik hoef zijn of haar leven (of lijden) niet te dragen, dus ik heb altijd makkelijker praten. Ik kan in zo'n situatie niet anders dan accepteren dat iemand met die gedachte speelt en dat ik hem of haar misschien kwijtraak. Ik kan me alleen maar beseffen dat iemand heel erg veel pijn heeft (gehad) en dat ik dat heel naar vind. En hoe naar ook: een doodswens mag er zijn, hoe graag ik iemand ook bij me zou houden. Ik begrijp hem.
Maar je hoeft niets te zeggen. Is het dan zo lastig om te erkennen dat je van sommige onderwerpen gewoon niets hoeft te vinden omdat je er niet zo mee bekend bent of er niet genoeg over weet?
En wil je er iets over weten: boeken en google over het onderwerp.
Zeg gewoon iets aardigs of zeg niets..hoe moeilijk kan het zijn?
.
Maar het is heeeeel moeilijk als je zelf ook op dat punt hebt gezeten of soms nog zit
Ik vind het fijn voor je dat jouw visie op jouw leven zó veranderd is, maar dat is jouw leven, nogmaals; oordeel niét over dat van mij. Ik heb hier een klein stukje openheid gegeven en nóg oordeel je keihard... Dat vind ik jammer, want het is maar een klein stukje en als je basis van dat stukje al zó oordeeld...
Nogmaals @Anoniem dank je voor je begrip! ♡
Want ondanks dat ik het respecteer en begrijp dat mensen willen helpen en er enkel goede bedoelingen achter liggen. Voelt het als dat er wordt gezegd: 'je bent niet goed genoeg' of 'je stelt je aan'.
Nee ik wil niet dood. Ik wil leven.
Juist mijn wil om te leven maakt dat ik kies voor deze weg.
Hoe onbegrijpelijk dat ook klinkt.
Zij mag ook haar mening hebben én uiten. En je mag dat verweren. Maar houd het iets vriendelijker alsjeblieft.
Ik merk aan mijzelf dat ik er moeite mee heb. Ik ben christelijk en ik geloof in Jezus. Ik geloof dat hij je altijd en onvoorwaardelijk lief heeft en ik ervaar die kracht ook echt. Als ik jouw blog lees wordt ik geraakt, het lijkt mij zo naar om je zo eenzaam en verlaten te voelen.
Je hebt het waarschijnlijk al een triljoen keer gehoord, maar weet dat je geliefd en gesteund bent. Ook in dit moeilijke proces.
Ik vind het dapper dat je er over schrijft, ik hoop dat het je rust geeft.
xxx Ann
Stel dat ik zeg tegen de religieuze mensen hier:" ik heb er moeite mee dat je gelooft in jezus christus"
Ik heb daar moeite mee omdat ik het zelf niet geloof en zo mn gedachten heb over religie maar Who cares? En wat voegt het toe om te zeggen? Zij geloven het en voelen het zo.
Zo vraag ik me dus af wat het toevoegt om te zeggen dat je christelijk bent en moeite hebt met dat iemand een euthanasie traject wil.
Dat wil ik graag weten... om dat te begrijpen.
Omdat ik dat dus niet begrijp.
Voor mij is het niet zo dat ik per definitie dood wil, het is dat ik geen andere weg meer zie en het compleet op is.
Eigenlijk is het juist de wil om te leven die maakt dat ik deze keuze heb gemaakt. Hoe onbegrijpelijk dat ook mag klinken.
Daarnaast gaat het om kansen, kansen die sommige krijgen, maar anderen misschien weer niet. Mensen om je heen, die de een wel heeft en de ander niet. Therapeuten (al schiet de hulpverlening regelmatig tekort) die net meer aan durven. En zo nog vele andere dingen.
Ik begrijp ook heel goed hoe eng het moet zijn om te moeten erkennen dat het leven voor sommige mensen niet is weggelegd. Dat onder ogen komen is toch een mega bedreiging? Dan voel je hoe nietig en machteloos je bent. Hoe weinig controle en invloed je als mens hebt.
Ik respecteer elk geschreven woord hier, maar ik hoop dat ook mijn gevoel en keuze gerespecteerd mag worden.
Het doet me pijn je te zien lijden
Ik wilde dat ik het om kon draaien
Hoewel ik me niet kan vinden in het besluit dat je neemt of hebt genomen,
Ik zal dromen
Dat wat je ook besluit het juiste zal zijn
Zolang jij maar bent verlost van je pijn
Ik wil je respecteren in alles dat je doet
Ik wens je voor nu en alle dagen die nog komen, alle liefs en moed
Inhoudelijk wil ik mij helemaal buiten dit gesprek houden, maar aan de reacties zie ik wel dat het je raakt.
Dat je zo hard je best doet om het goede te zeggen en dat het soms toch anders geïnterpreteerd wordt.
Lijkt me dat het best wat met je doet.
Ik wilde je even bedanken voor je inbreng!
Meis, ik kan me voorstellen dat het héél moeilijk is, zeker ook als ik jouw verhaal zo lees, maar het is niét zo zwart wit als jij in het begin van je berichtjes schreef. En ik hoop gewoon dat je dat wat meer kan zien.
Ik ben niet zielig en om mij hoef je niet verdrietig te zijn! Ik vecht nog steeds voor wat ik waard ben, maar wél met in mijn achterhoofd dat ik een uitweg heb voor het moment dat ik mijn (nu al 30 jaar durende ) strijd écht niet verder meer kan. Die uitweg maakt het voor mij nú nog mogelijk om nog steeds een beetje door te gaan...
Misschien is er wel geen waarde hierin.
Je praat constant over mensen niet veroordelen en in hun waarde laten, maar vervolgens mogen we eigenlijk alleen maar vinden wat jij vindt.
Hoe rot het ook is, je mág tegen euthanasie zijn. Je hoeft het niet te supporten.
In Nederland is het nou eenmaal een feit dat mensen deze keuze mogen maken en ik ben daar blij om. Waar het mij om gaat is dat daar een héél stuk onwetendheid bij is, een heel stuk onbegrip én dat men denk dat het maar de makkelijkste weg is. Ik wil laten zien dat dát absoluut niet zo is. Niemand hoeft mij daarin te supporten en ik hoef daarin ook niemands goedkeuring, want die heb ik al van de mensen die er toe doen voor mij.
Ik hoop enkel dat het taboe en de vooroordelen rond euthanasie bij psychisch ondragelijk lijden wat meer doorbroken worden!
Ik geloof ook in God, maar ik geloof niet dat Hij bij machten is om voor álle mensen dát wonder te doen wat Hij voor jou heeft gedaan en ik geloof al helemaal niet meer in die agresieve manier van het geloof verkondigen, want dat is voor mij nóg een extra trauma wat mij heeft doen geloven dat álles wat mij was overkomen mijn eigen schuld was.
Ja, je mag hoop houden, maar ik geloof nóg stééds dat óók de levenseinde kliniek een geschenk van God is !
Ik las net ook je andere berichtje over je vader en je eigen strijd met het leven. Ik vind het heel erg verdrietig dat je je vader een aantal keren bijna verloren bent. Het spijt me dat ik dit los heb gemaakt bij je, de pijn en het verdriet. Ik vind het niet meer dan begrijpelijk dat het bij jou dan losmaakt dat je wilt redden, hoop wilt geven. En dat waardeer ik juist enorm, naast dat het ook ingewikkeld is. Ik zie die dingen naast elkaar. Weet dat je gewaardeerd wordt en dat het oké is.
Iedereen weet dit voor zichzelf het beste. Daar heb je geen toestemming goedkeuring of bevestiging van anderen voor nodig.
Fijn dat het weer wat vrediger klinkt vanuit ons allemaal.
Fijne avond en slaap goed (voor zover mogelijk) ♥ :-)
En @Tara dapper dat jij de stap hebt genomen om te delen, echt diep respect!
Zoals ik áan de reacties heb gelezen roept dit veel op, onbegrip en begrip.
Niemand heeft er voor gekozen om psychisch te lijden en of dit lijden draagbaar voor iemand is kan alleen de persoon zelf beoordelen.
Het is mooi om te lezen dat mensen hoop op wat voor manier ook terug hebben gevonden en verdrietig dat anderen dat niet hebben, maar dat geeft niet het recht te oordelen of verlangen van deze mensen om te blijven leven.
Het leven voor een ander leven terwijl je helemaal aan het einde van je latijn bent, niet weet hoe je de dagen door moet komen is ontzettend zwaar en voor de desbetreffende persoon misschien ook wel een kwelling.
Zijn ze al niet genoeg gekweld in hun leven door de littekens die zich met zich meedragen?
Dus, ik begrijp het wel dat mensen voor deze humane weg kiezen en heb er ook respect voor!
Het is fijn dat deze mogelijkheid van de levenseinde kliniek er is.
Niet iedereen zal het daarmee eens zijn, maar dat hoeft ook niet.
@Tara, Tine en ieder ander die in dit proces zit heel veel sterkte toegewenst en ik hoop dat jullie de rust vinden waarna je verlangt!
Liefs
PS: @Tine mij is verteld dat traject bij lek niet kan wanneer je nog in behandeling bent.
Is dat dan afhankelijk van soort behandeling?
Een van de dingen die ze toetsen bij de levenseinde kliniek is of je álles geprobeerd hebt wat zij mogelijk achtten voor jouw problematiek. (Anders kijken ze samen wat er nog mogelijk is.) Als dat zo is dan kijken ze samen met jou wat voor jou ondragelijk lijden is. Wat zijn je klachten en je wensen. Zelf heb ik aangegeven dat ik deze behandeling nog een kans wil geven en dus gedurende mijn traject dit nog wil doen. Het is een geen klinische of deeltijd behandeling, dus ik weet niet hoe het daarmee zit. Dit is geen probleem in ieder geval. Op deze manier lukt het mij ook om de euthanasie als achterdeur te zien en dát is juist iets wat ze bij de levenseinde kliniek ook fijn vinden, want ze zijn er daar écht niet op uit om mensen te euthanaseren, ze willen mensen met een doodswens ondersteunen en zo nodig helpen en ze zien dit meer gebeuren, mensen die toestemming hebben rust krijgen en dan nog wachten en nog juist langer zien leven.
Dank je wel voor je reactie.
Het geeft voor mij wel een stukje meer verduidelijking. ;)
liefs
En Tara, ik begrijp dat het lastig is als mensen reageren met hoop en zeggen dat het beter kan worden. Ik vond het ook lastig als mijn omgeving zo reageerde. Maar het enige wat ze er mee bedoelden is dat ze van me hielden en om me gaven, en me zo graag iets anders zouden gunnen, dat er altijd een weg is.
Ik heb ook meer dan de helft van mijn leven met verschillende labeltjes in de psychiatrie rondgelopen. En van vele van die labeltjes werd ook gezegd dat ik er niet van zou kunnen genezen. Maar nu uiteindelijk ben ik er wél van genezen en beter geworden. En dat was ontzettend zwaar. Ik herken zo goed wat je schrijft in je blog. Ik weet dat kiezen voor zelfdoding of euthenasie niet de makkelijke weg is, zoals vaak gezegd wordt, en dat je voor jezelf echt denkt en gelooft en overtuigd bent dat dit de beste optie voor je is. Maar ik ben nu achteraf gezien zo blij dat ik nog leef. Als het mee zit heb je nog 60 jaar. En ik begrijp dat je dat niet wilt op de manier waarop je je nu voelt. Dat is hartstikke logisch. Maar toch wil ook ik je hoop meegeven, en zeggen dat beter worden en wel in vrijheid kunnen leven niet onmogelijk is. Ik heb vrienden die pas op hun 40e hulp kregen, en een aantal jaar later gewoon kunnen leven. Eindelijk. En ook al ken ik je niet, dat gun ik jou ook. En niet alleen jou maar ook je ouders.
Ik vind het zo naar voor je om te lezen dat je moeite hebt met hechting en daardoor ook met hen en dat je verder niemand hebt. Maar geloof me, er zijn wel mensen die om je kunnen geven, die uiteindelijk door je muurtjes heen kunnen komen, die veilig kunnen voelen ook als ze dichtbij zijn.
Verder stop ik met typen, ik wil niet een hele overredingsbrief schrijven of je proberen om te praten, ik ken je niet maar ik gun je het leven in vrijheid en met liefde, waarvan ik geloof dat het er wel voor iedereen is, en die hoop, de andere kant van wat jij voelt, wilde ik je graag voorhouden.
Ben een meisje tegengekomen zij kon letterlijk weer vanaf t begin beginnen zonder verleden, haar psychiatrische klachten waren weg. Moest zelfs haar naam opnieuw leren en was daarna eindelijk gelukkig, ect was haar laatste hoop want niks hielp en nu is ze weer vrolijk.
liefs
En eerlijk? Ik begrijp werkelijk niet zo'n hele discussie toegestaan wordt zonder dat proud ingrijpt.
Het traject duurt zoooo lang en de uitkomst zo onzeker.
Ik wens je alle kracht!
Liefs van mij.
Verdrietig om te lezen dat je het herkend. Ben je zelf ook in een traject bij de levenseindekliniek?
Heel erg bedankt. Als het goed is krijg ik komende week eindelijk het definitieve besluit te horen. Spannend dus.
Voor jou heel veel kracht en sterkte gewenst ❤
Liefs
Veel sterkte en veel liefs!
Wat mooi omschreven, al is de situatie zo natuurlijk. Iet.
Ik snap je volkomen, zit ook in het traject, al ben ik bang er niet doorheen te komen, omdat ik me misschien niet zo goed kan verwoorden. Tijdens een bezoek aan een onafhankelijke psychiater ik me toch niet open kan/ durf te stellen.
Voor jou hoop ik dat je uitei delijk de keus maakt die jij wilt, wat anderen daar ook van mogen vinden.
Heel veel sterkte!
Liefs
Net als anderen (het)lees ik jouw blog en vraag ik me ook af hoe het nu met je gaat en het traject waar je in zit.
Zelf heb ik me een paar maanden geleden aangemeld bij het Expertisecentrum. Eigenlijk had ik dit in 2017 al moeten doen; bij mijn psychiater en psychologe had ik mijn doodswens toen al besproken. De Schematherapie was de laatste hoop. Daarna heb ik nog een doorstart proberen te maken. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. De dood van mijn poes, de schuld die ik mezelf daarvan geef en het feit dat ik mijn andere poes heb moeten afstaan, vormen de laatste pijlen richting euthanasie/hulp bij zelfdoding.
Het is verstandig om tijdig het verzoek in te dienen, zodat je niet zoals ik echt het dieptepunt moet bereiken en misschien toch in (meer) eenzaamheid en minder leuk te gaan sterven.
Zelf ben ik al jaren in gevecht met mezelf als jong meisje al veel ellende meegemaakt daardoor de kindertijd overgeslagen . Vreselijke dingen gebeurd moeder ernstig ziek ouders kort na elkaar overleden vorige partner overleden . Ben nu 54 en heb naast de eet problematiek chronische depressie met complexe ptss . Aan de buitenkant zie je het niet maar van binnen is het vaak een enorme strijd ook omdat ik daarnaast chronische migraine met cluster hoofdpijn heb en bij een beetje teveel spanning krijg ik al aanvallen zelfs zo erg dat ik tegen mijn man heb gezegd als dit steeds vaker komt dan wil ik echt niet meer en hij begrijpt dit helemaal . Dus ik bedoel maar het is dan geen kwestie van iets zomaar roepen maar een wens die dan heel begrijpelijk moet zijn en ik vindt het vreselijk als ik het zelf zou moeten doen en mijn man en hulphond dan met een rotgevoel zou achterlaten
Daarom hoop ik als het echt ook nodig is dat ik dit traject mag ingaan
liefs
Je hebt absoluut alle recht te mogen gaan , je hebt er ook niet eens om gevraagd hier te zijn , en al helemaal niet om in je huidige hoedanigheid zonder einde door te therapieen omdat dat dan moet . Als je wist waarvoor schreef je dit niet.
Ik herken me er volkomen in , na 25 GGZ
. Zelf heb ik gek genoeg eigenlijk geen actieve wens meer (op het moment).
Ik vraag me meer vertwijfeld en verbijsterd af hoe ik dit leven nou toch moet doorkomen dan . Toch al 51 geworden met alle shit , verbazingwekkend eigenlijk, maar nog 30 jaar of zo ? Zo enorm zinloos .
Maar voor dat e- traject ben ik bij voorbaat al te moe, dat trek ik gewoon niet eens meer.
In ieder geval sterkte en liefs!